DE KEEPERSTRAINER I TEKST: BERT DELLEMAN I BEELD: BERT DELLEMAN

Natuurlijk weet ik het: de sport die we liefhebben heet voetbal en geen keepersbal of handbal. De vreugde die we in het voetbal uiten betreft vaak een schitterend schot in de bovenhoek of een onnavolgbare passeerbeweging, waarbij twee mensen vrij voor de goal worden gezet. Uiteraard geniet ik daar ook van. Dribbelen, kappen, schieten, scoren en juichen: heerlijk. En logisch ook dat daar de meeste energie en aandacht naartoe gaat. Maar hebben we ooit geleerd om te ontvangen en te incasseren? Keepers hebben in dat opzicht een surplus aan ervaring, zou je denken. Maar in interviews, als ze een houdbare bal hebben doorgelaten, geven ze daar weinig blijk van. Dan lijkt het erop dat ze daar geen eerlijk en oprecht verhaal bij hebben. Er wordt omheen gedraaid, ze kijken angstig de camera in en hopen dat ze niet worden geslagen.

Ik hoop dan dat een keeper vooral de regie weet te houden over zijn verhaal; eentje over de magie van het keepersvak, en de onmogelijke zoektocht naar perfectie. En dat maar weinig mensen het vermogen hebben om daar te staan. Laat keepers alsjeblieft een training volgen in storytelling. Vertel een verhaal waarbij de verleiding eerst aan de orde is, spreek daarna over de verwachting en eindig met een verrassing. Houd bij de verleiding een relaas over de stand van de vingers en de voortdurende wisseling bij de afstand tussen de linker- en rechtervoet. Vertel iets over de extreme snelheid van de bal en de passende reactie die daarbij nodig is. Erken wel vanuit de verwachting ruiterlijk dat je een fout hebt gemaakt, maar ‘don’t copy shitty language’; praat niet over een blunder. Maak geen gebruik van verbloemend taalgebruik: iets over afstemming en dat de communicatie niet in orde was. Leg de fout ook niet bij een ander: trage terugspeelbal. Maar als het gaat om verrassing: haal jezelf ook weer niet omlaag, scheid de rol van keeper van die van jou als persoon. Je bent geen mislukkeling; jouw actie had een mislukt karakter. Vertel dat het ook niet de laatste keer zal zijn dat dit jou overkomt, maar laat de wereld weten welke unieke oefening je daarop hebt bedacht om die mislukte actie zoveel mogelijk te voorkomen.

Want die fout is nooit helemaal te voorkomen. Je kunt je tot in de puntjes voorbereiden, alles van de tegenstander weten, alle wedstrijdsituaties tientallen malen in je hoofd hebben afgespeeld, maar één bal die vervelend opstuitert, of een windvlaag die de bal net een andere wending geeft, en de keeper is de klos. Juist deze kwetsbaarheid maakt zijn of haar rol zo interessant. De druk die het met zich meebrengt is er namelijk altijd. Druk van teamgenoten, toeschouwers, media. Maar bovenal de druk die de doelwachter zichzelf oplegt. Je wilt het goed doen. Laten zien wat je in je mars hebt. Perfectionisme lijkt een woord dat voor de keeper is uitgevonden. Maar nu komt het goede nieuws: hoe meer wedstrijden in de benen en handen, hoe beter de keeper leert omgaan met de druk. Dan wordt die druk een vriend en ook een privilege: jij staat daar niet zomaar, jij kunt die positie aan.

Neem de verantwoordelijkheid en neem je teamgenoten mee in het verhaal over het keepersvak. De volgende uitdaging is om een stap te maken naar een groter platform. Naar een landelijk sportprogramma waar we ‘onwetenden’ meenemen in het vak van de onmogelijke perfectie. En dat ze uiteindelijk waardering opbrengen voor de moedige professionals die geleerd hebben om te gaan met teleurstellingen en accepteren dat verlies een normaal onderdeel uitmaakt van het spel. Welke keeper durft de zestien te ontstijgen en het hele grote buitenveld te bestrijken? Het voetbal zou er een mooier gezicht van krijgen.  

Vorig artikelHarm Zeinstra: Keepers moeten vaker en beter bij het team betrokken worden
Volgend artikelGriekse keeperstrainer George Berneanou probeert mentale barrières te doorbreken: “Alle gedachten kunnen wedstrijdsituaties beïnvloeden”