Zoals we in het vogelrijk huismussen en trekvogels kennen, zijn er in het Nederlandse keepersgilde doelmannen die hun vaderlandse vereniging jarenlang trouw blijven én keepers die zijn ‘uitgevlogen’ om het geluk in den vreemde te proeven. Keeperssite spreekt om toerbeurt deze laatstgenoemde zogeheten ‘paradijskeepers’. Deze keer spreken we met Steven van Dijk, doelman van het Australische The Cove FC.

De 24-jarige Van Dijk speelde in de jeugdopleiding van Go Ahead Eagles, Vitesse en NEC. Het lukte de goalie niet om door te breken in het Nederlandse betaald voetbal, maar inmiddels is hij hard op weg om een paradijselijke carrière op te bouwen. Na periodes bij FC Den Bosch, Lienden en HSC’21 vertrok Van Dijk in 2021 naar IJsland. Bij eerstedivisionist Vestri zette hij zijn eerste stappen op vreemde bodem. Sinds februari van dit jaar staat hij onder de lat op het vierde niveau van Australië.

Zachte ballen

‘Waar ben ik nu beland?’, vraagt Van Dijk zich af wanneer hij voor de eerste maal het trainingsveld van The Cove FC betreedt. The Cove is een ambitieuze club die in de State League 2 speelt. De club uit Adelaide heeft zich als doel gesteld om binnen vijf jaar in de NPL te spelen. Dat is na de A-league het hoogste niveau. Maar duidelijk is dat de in 1983 opgerichte club nog grote stappen te zetten heeft.

Van Dijk: “Toen ik hierheen ging wist ik niet goed waar ik in ging stappen en heb ik me wel vergist in de randvoorwaarden. In Nederland is het nauwelijks voor te stellen, maar hier hebben we de eerste weken getraind met ballen waarvan de helft gewoon zacht was. Verder trainden we op een veld waarop in Nederland alleen koeien zouden lopen en werden er twee palen in de grond geduwd die als doel moesten dienen.”

“We trainden op een trainingsveld waarop in Nederland alleen de koeien zouden lopen”

Helm

Inmiddels is de in Apeldoorn geboren doelman met zijn club gelukkig naar een nieuw trainingscomplex verhuisd en heeft hij het naar zijn zin in het zonovergoten Adelaide. “Het leven is hier hartstikke goed. Ik woon op een paar minuten lopen van het strand en de mensen zijn allemaal vriendelijk. Daarnaast maak ik hier leuke en bijzondere dingen mee.”

De ijdele Van Dijk vertelt dat de traditionele fotoshoot met het team hem bijna duur kwam te staan. “In Australië is het verplicht om een helm op te hebben tijdens het fietsen. Omdat we een teamfoto hadden en ik niet wilde dat mijn haar verkeerd zou zitten, besloot ik om een keer zonder helm naar de club te gaan. Al na tien meter hoorde ik sirenes loeien en werd ik staande gehouden door twee politieagenten. Mijn geluk was echter dat één van de agenten me herkende: ‘Hé, jij bent toch die Nederlandse keeper?’ Zijn zoon bleek ook keeper te zijn en ik kwam er gelukkig met een waarschuwing vanaf.”

Play-offs

Ondanks dat het niveau van de competitie wat tegenvalt heeft Steven van Dijk in Adelaide gevonden wat hij zocht: een club waar hij elke week wedstrijden kan spelen. “Het doel van de club is om de play-offs te halen. De beste zes van de twaalf clubs plaatsen zich hiervoor. Op dit moment staan we vierde met vijf punten achterstand op de koploper, met nog twaalf wedstrijden te gaan. Wat dat betreft liggen we dus op schema.”

Sportieve ambities

In de play-offs, die in september plaatsvinden, wordt er gespeeld om een plaats te bemachtigen in de State League 1. Het zou voor de club en Van Dijk een stap omhoog betekenen, maar toch heeft de paradijskeeper al besloten zijn contract niet te zullen verlengen. “Het is een leuke uitdaging om in een ander land te spelen, maar de sportieve ambities blijven leidend voor mij. Ik zou daarom graag volgend seizoen al de stap willen maken naar een NPL-club, zodat ik me als keeper beter kan ontwikkelen. Ook sta ik open voor een nieuw avontuur in een ander land. Voorlopig zie ik mezelf nog niet terugkeren naar Nederland. Ik heb geen vrouw en kinderen en heb nu dus alle mogelijkheden om wat van de wereld te zien.”

“Ik zou graag volgend seizoen een stap omhoog willen maken, zodat ik me als keeper beter kan ontwikkelen”

Vorig artikelTrainersdag 12 juni 2022
Volgend artikelColumn Leo Oldenburger: De grenzen van onze oranje keepers